Angaangaq
Een aantal jaren geleden volgde ik een training bij Angaangaq Angakkorsuaq. Angaangaq is een Eskimo, een sjamaan en een zeer inspirerende verhalenverteller uit Groenland.
Zijn missie is om het ijs in de harten van de mensen te smelten. Dat doet hij o.a. door te vertellen over de gebruiken, ceremonies en mythen van zijn stam.
Van hem leerde ik een belangrijke les over cadeaus.
Ik worstel al met cadeautjes kopen, vanaf het moment dat ik dat zelf ging doen voor verjaardagen van schoolvriendinnen en zo.
Want wat breng je mee voor iemand, omdat het ‘zo hoort’? Omdat iemand jarig, verhuisd of geslaagd is. Wat breng je mee als je op visite gaat? En wat te doen met sinterklaas en kerst?
Ik vind het dan vaak een behoorlijke uitdaging om iets origineels te vinden en niet met niks-zeggende cadeautjes te eindigen.
De beste cadeaus zijn de dingen die ik spontaan tegenkom. Die, als het ware, de naam schreeuwen van die persoon waar het heen moet. Die neem ik dan mee en dat zijn de cadeaus waar ik het meeste succes mee behaal.
Pas toen ik Angaangaq zijn verhaal hoorde vertellen, snapte ik waarom.
Een cadeau van betekenis
Angaangaq Angakkorsuaq
bron foto: Icewisdom.com
Angaangaq vertelde, hoe hij door drie families in zijn stam werd gevraagd om hun ‘oudste’ te worden. Daarbij hoorde een geschenk. Hij nam het geschenk aan, maar pakte het nog niet uit.
‘Oudste’ zijn, is een enorm grote verantwoordelijkheid. En dat maakte de acceptatie van dit cadeau dus een hele belangrijke beslissing.
Hij reisde 5000 kilometer om zijn moeder om raad te vragen.
Zijn moeder, een wijze vrouw, bekeek het cadeau van alle kanten, rook eraan en zei enkel:
-Je moet groeien om aan hun vraag te voldoen.
-Maar hoe doe ik dat dan?
-Zoon, je moet leren hoe je je als een ‘oudste’ dient te gedragen en bewijzen dat je dit cadeau waardig bent.
Al meer dan 20 jaar is Angaangaq nu een oudste, en nog steeds heeft hij geen goed antwoord op hoe je je als oudste dient te gedragen. Elke dag leert hij nog bij.
Angaangaq zegt hiermee drie belangrijke dingen over cadeaus:
- Een cadeau is altijd óók een ‘medicijn’. Een medicijn is een uitnodiging om een bepaalde richting op te gaan.
- Wanneer je een cadeau aanneemt, dan neem je daarbij de verantwoording over voor het geschenk.
- Wanneer je een cadeau aanneemt, doe je een belofte om te groeien naar de potentie, die de gever in jou heeft gezien. Je belooft het ‘werk’ te doen om de uitnodiging die richting te bereiken, te vervullen.
Het is belangrijk om, voordat je een geschenk accepteert, aandacht te schenken aan de betekenis van het geschenk, en de intenties van de gever.
Als gever is het van belang om bij speciale cadeaus heel helder te zijn over je bedoelingen.
Cadeaus zijn altijd óók een medicijn en een uitnodiging
Dat is wat bij mij is blijven hangen. En daarom snapte ik ook ineens waarom de spontaan gekochte cadeaus vaak het meeste succes hadden. Die cadeautjes kocht ik met een ingeving en intentie, die de ontvanger begreep en daar met enthousiasme de verantwoording daarvoor overnam.
Ik zou je willen vragen, om bij elk cadeau dat je voor een ander koopt of maakt, eens stil te staan bij de vraag: Waartoe nodigt dit cadeau uit?
En laat die ander ook vrij om het geschenk wel of niet te ontvangen.
Want stel je eens voor: Zou het niet echt een vreselijk gevoel zijn, als een huis vol staat met cadeaus, die de bewoner eigenlijk niet had willen aannemen? Wat voor een sfeer zou dat creëren?
Vertel in de comments: Wat doe jij met de cadeaus die je liever niet kreeg?