De Berg is Boos

Ik ben op wintersport in La Plagne in Frankrijk.

Ik ben er samen met mijn gezin, en met mijn beste vriendin en haar gezin. Het is er heerlijk, er is goeie sneeuw en iedereen geniet.

Een blessure weerhoudt me ervan op de snowboard te stappen. Ik vind dat helemaal niet erg. Het geeft me de gelegenheid om, wanneer iedereen lekker de piste op is, in alle rust contact te maken met de kracht van de bergen.

Weerstand

De eerste dagen ervaar ik veel weerstand. En ik weet, het is niet míjn weerstand. Het is een ongemakkelijk, drukkend en naar gevoel.

Het is, alsof de Berg mij met één nies van zich af wil schudden. Ik bespeur zijn enorme kracht en dat maakt me nederig.

Apu

Ik bedenk me, dat deze kracht precies de reden is, waarom de Peruanen hun bergen Apu’s noemen. Zij weten, dat elke berg zijn eigen wezen is, die respect verdient. Daarom schenken ze offers aan de Apu’s, zodat de berggeest hen goedgezind zal zijn op hun reizen door de bergen.

Op dag 6 valt dan eindelijk het spreekwoordelijke kwartje. Ik ontdek het waarom, achter dat weerstandsgevoel.

Aanwijzing

De aanwijzing hangt eigenlijk al de hele week vlak voor mijn neus. Ik kan het zien, als ik op het balkon zou staan. Maar als ik door de vallende sneeuw terug omhoog loop naar ons appartement, dan zie ik het pas voor het eerst ècht.

Het is een énorm bord, met daarop de ingang naar een oude loodmijn en het museum ernaast. Meteen is mij de connectie duidelijk en ik vraag mezelf af:

Waarom is dat bord me niet eerder opgevallen? Mocht ik dat bord misschien niet eerder zíen? Was dat, omdat de Berg mij iets duidelijk probeerde te maken? Wat snap ik nu wel, dat ik eerst niet kon ‘ontcijferen’?

Mijn gevoel is kraakhelder.
Ik vertaal het met: ‘de Berg is Boos’.

Het mijnen is vast gebeurd zonder enige vorm van toestemming of instemming van de Berg. Hij is leeggehaald, zonder ook maar enig respect voor het wezen dat de Berg is en vertegenwoordigt. Dat is ook niet de gewoonte in onze cultuur.

Bezield

Wij zijn vergeten, dat de hele wereld om ons heen bezield is.
En we zijn ook vergeten, dat die bezielde wereld mede bepaalt wie we zijn, en hoe we doen. De omgeving heeft een effect op ons, en wij hebben effect op de omgeving.

Ik kan online niet veel informatie terugvinden over de geschiedenis van deze specifieke berg. Niet iets waar ik wat mee kan in ieder geval, en dat hoeft ook niet.

Ik heb de Berg gehoord, gevoeld en naar hem geluisterd. Ik heb zijn boodschap begrepen en deze blogpost is daarvan een resultaat. Dat waarnemen was waar het om ging, en voor nu is dat genoeg.

Two-way street

Ik ben dankbaar, dat ik iets van zijn kracht mocht ervaren. Het heeft iets in mij veranderd. En van binnen weet ik, dat mijn Bewuste Aanwezigheid de Berg ook een klein beetje heeft veranderd. Een relatie, óók die met de omgeving, is altijd een two-way street!

Hoe bewust ben jij van je relatie met je omgeving? Vertel het in de commentbox hieronder.